Tsja, ergens begrijp ik hen wel, maar anderzijds... de meeste van mijn vriendinnen worden niet lyrisch wanneer ze een advertentie zien voor de nieuwe Bosch boormachine X-175 "nu met gratis betonboorkop". En de jongens uit mijn kenniskring laten hun ogen echt wel minder lang over de nieuwe oogschaduw van Lancôme dwalen, en denken er toch wel iets minder over na om er al dan niet een setje van aan te schaffen...
Nu kun je dat natuurlijk jammer vinden - onze grotere aandacht voor uiterlijk kun je als indoctrinatie van de mannenklasse beschouwen - maar dan is dat blijkbaar de aard van het mensenbeestje. We willen ons nu eenmaal bij een groep indelen. Daarvoor krijgen we wel een duwtje van thuis uit, van de maatschappij uit, maar we hebben toch nog speelruimte. De maatschappij zijn wijzelf, tenslotte. Het is heus geen stiekeme Big Brother die van bovenaf snode plannetjes smeedt en mij hersenspoelt zodat ik naar de solden zou willen gaan. Nee, die maatschappij die rollen bepaalt, zijn wijzelf. Probeer het zelf maar eens. Als je met een gemengde groep samen bent, kun je makkelijk zeggen: "jongens, beginnen we eraan?", maar het is heel wat geforceerder om "meisjes" als aanspreking te gebruiken. Het is wel leuk, hoor, maar je voelt dat je het bewust doet, en je legt er ook een accent op. Net zo als je in teksten ostentatief "zij" gebruikt waar het onderwerp eigenlijk genderneutraal is. "Als de toerist het museum bezoekt, zal zij eerst...": als je dat schrijft, gaat een stuk van de aandacht naar die "zij", terwijl je met een "hij" in het museum blijft. Raar is dat, nietwaar.
Eigenlijk heb ik ook jaren gestreden voor een complete gelijkheid van man en vrouw. "Vrouwen zijn mannen", zei ik dan, "maar ze liggen zachter." Mannen moesten jurken kunnen dragen, en vrouwen moesten ook hun computerangsten overwinnen. En voor veel dingen vind ik dat nog steeds, maar sinds enkele jaren heb ik mij erbij neergelegd: ik moet niet proberen een vrouwelijke man te zijn. Ik ben een vrouw, en ik wil me ook aansluiten bij een groep met eigen dada's. Ik wil me als vrouw aangesproken voelen, en graag met wat genderspecifieke terreinen. Ja, ik wil als vrouw sommige van die terreinen claimen. Ik wil helemaal niet dat het onderscheid tussen mannen en vrouwen opgeheven wordt. Ook dat is identiteit. Net zoals allochtonen ook terreinen claimen, en hun eigenheid willen accentueren met hoofddoeken, geurtjes en andere symbolen, wil ik een eigen gevoelsveld, met mijn eigen aardigheden.
Nee, het is niet de reclame die mij in mijn hokje opsluit.
Ik ben het zelf die de reclame gebruikt om mijn territorium af te bakenen.
Hoop ik...
Of ben ik dan toch hersengespoeld met kleurshampoo?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten