Reclameren op reclame

De Antwerpse Universiteit hield in juni een groots online debat over Gender en Arbeid in Reclame, en wat bleek: mannen en vrouwen worden anders behandeld! Oh, grote ontstentenis! Sommigen vinden het maar niet kunnen dat de schoonheidsproducten bijna altijd met vrouwen worden voorgesteld, terwijl motorfietsen en drilboren vooral mannen tonen.
Tsja, ergens begrijp ik hen wel, maar anderzijds... de meeste van mijn vriendinnen worden niet lyrisch wanneer ze een advertentie zien voor de nieuwe Bosch boormachine X-175 "nu met gratis betonboorkop". En de jongens uit mijn kenniskring laten hun ogen echt wel minder lang over de nieuwe oogschaduw van Lancôme dwalen, en denken er toch wel iets minder over na om er al dan niet een setje van aan te schaffen...

Nu kun je dat natuurlijk jammer vinden - onze grotere aandacht voor uiterlijk kun je als indoctrinatie van de mannenklasse beschouwen - maar dan is dat blijkbaar de aard van het mensenbeestje. We willen ons nu eenmaal bij een groep indelen. Daarvoor krijgen we wel een duwtje van thuis uit, van de maatschappij uit, maar we hebben toch nog speelruimte. De maatschappij zijn wijzelf, tenslotte. Het is heus geen stiekeme Big Brother die van bovenaf snode plannetjes smeedt en mij hersenspoelt zodat ik naar de solden zou willen gaan. Nee, die maatschappij die rollen bepaalt, zijn wijzelf.
Probeer het zelf maar eens. Als je met een gemengde groep samen bent, kun je makkelijk zeggen: "jongens, beginnen we eraan?", maar het is heel wat geforceerder om "meisjes" als aanspreking te gebruiken. Het is wel leuk, hoor, maar je voelt dat je het bewust doet, en je legt er ook een accent op. Net zo als je in teksten ostentatief "zij" gebruikt waar het onderwerp eigenlijk genderneutraal is. "Als de toerist het museum bezoekt, zal zij eerst...": als je dat schrijft, gaat een stuk van de aandacht naar die "zij", terwijl je met een "hij" in het museum blijft. Raar is dat, nietwaar.

Eigenlijk heb ik ook jaren gestreden voor een complete gelijkheid van man en vrouw. "Vrouwen zijn mannen", zei ik dan, "maar ze liggen zachter." Mannen moesten jurken kunnen dragen, en vrouwen moesten ook hun computerangsten overwinnen. En voor veel dingen vind ik dat nog steeds, maar sinds enkele jaren heb ik mij erbij neergelegd: ik moet niet proberen een vrouwelijke man te zijn. Ik ben een vrouw, en ik wil me ook aansluiten bij een groep met eigen dada's. Ik wil me als vrouw aangesproken voelen, en graag met wat genderspecifieke terreinen. Ja, ik wil als vrouw sommige van die terreinen claimen. Ik wil helemaal niet dat het onderscheid tussen mannen en vrouwen opgeheven wordt. Ook dat is identiteit. Net zoals allochtonen ook terreinen claimen, en hun eigenheid willen accentueren met hoofddoeken, geurtjes en andere symbolen, wil ik een eigen gevoelsveld, met mijn eigen aardigheden.

Nee, het is niet de reclame die mij in mijn hokje opsluit.
Ik ben het zelf die de reclame gebruikt om mijn territorium af te bakenen.
Hoop ik...
Of ben ik dan toch hersengespoeld met kleurshampoo?

Zomerzucht

Juli is halfweg en van de zomer hebben we nog niet veel gezien. De traditionele zomermaanden blinken tot nog toe dan wel uit, maar eerder in wisselvalligheid dan in tropische temperaturen. Ok, we hebben in april wel ons deel gehad, maar is er één iemand zo vooruitziend geweest om net in die periode verlof te nemen? Behalve onze onderwijzende medemens dan, die gezegend werd met een zonovergoten paasvakantie? Ik dacht het niet.
Dus ik kijk smachtend uit naar een zomer die niet wispelturig is (zou ze een weegschaal zijn?), maar die ons op zijn minst dagelijks 24° cadeau doet. Bij een heldere hemel uiteraard. Voor een wolkje dat even verkoeling brengt, wil ik ook nog wel een oogje toeknijpen.
Alhoewel... Hoogzomer betekent ook vaak een scala aan schaarsgeklede heren en dames. Nu durf ik eerlijk gezegd best te bekennen niet vies te zijn van een streepje bloot - wie anders beweert, is ofwel een grote leugenaar of heeft te lang in het katholieke onderwijs gezeten. Maar mag het alsjeblief een beetje stijlvol zijn? Tenminste, toch op de werkvloer? Wat er op het strand wordt gedragen, en hoe de menselijke vleeswaren er worden uitgestald, ik maal er echt niet om. Pikante string, aseksueel omabadpak, of compleet foute Hawaïshort, I don’t give a damn. Maar wie wil er nu op het werk het risico lopen dat de borsten van zijn gesprekspartner uit dat duizelingwekkende decolleté floepen, net op het moment dat je in een diepzinnig gesprek bent verwikkeld? Niemand toch?
Dus bij deze lanceer ik een oproep tot minder bloot op de werkvloer. Zelfs mijn mannelijke collega’s zullen me dat niet kwalijk nemen. Uiteindelijk is een beetje bloot, dat geraffineerd wordt verhuld, veel verleidelijker. Toch?

vrouwentongen

Zijn vrouwen anders dan mannen? Hebben ze een andere kijk op de wereld? Of is er net zo veel verschil tussen mannen en vrouwen als tussen vertegenwoordigers van beide genders onderling? En is er wel zoiets als een tweesplitsing man-vrouw? Misschien zijn er wel meerdere genders? Misschien zijn "de man" en "de vrouw" maar twee puntjes op een lange lijn van femmy posh tot macho lomp...
Maar eerlijk gezegd kan ons dat niet schelen. 'Ons', dat zijn zelfverklaarde vrouwentongen-tikkenvingers die graag ongegeneerd meningen spuien zonder ons af te vragen of het nu wel zo kies of politiek correct is. Leute, plezier en verwondering met een vleugje mascara.
Voila, meer moet dat niet zijn!

Zij die gaan schrijven, groeten u.